Het werk van Joost van den Toorn en dat van onder anderen Peer Veneman en Fortuyn/O’Brien wordt wel gerekend tot de postmoderne beeldhouwkunst. Het zijn beeldhouwers die in de jaren tachtig opnieuw aansluiting zochten bij kunsthistorische tradities en figuratie. Van den Toorn greep vooral terug op kunst van zogeheten outsiders, waartoe werk van geestelijk gehandicapten, maar ook folkloristische en naïeve kunst werd gerekend.
Van den Toorn bezit een uitgebreide collectie outsider art. Van den Toorns werk heeft echter een meer gepolijst, bedachtzamere en soms veel monumentalere uitstraling dan de grillige en vaak spontane beeldtaal van zijn inspiratoren. Zijn gebruik van brons is veelzeggend; door dit traditionele materiaal te combineren met populaire symbolen en cartooneske figuren wordt het werk gelaagd, en lijkt hij de verheven status van kunst te becommentariëren.
Zijn eerste werken bestaan uit kleurige assemblages van verschillende materialen zoals vogelveren, kinderspeelgoed en religieuze voorwerpen, aan elkaar geplakt met behulp van papier maché of epoxyhars. Begin jaren negentig laat hij dit speelse materiaal en bonte kleurgebruik los, om over te stappen op brons.
De sculptuur voor Basisschool Prinses Margriet kondigt die overgang aan: het ronde, kleurige betonnen plateau is gecombineerd met een bronzen sculptuur van een gestileerde onderzeeboot. Op de zogenoemde ‘snuiver’ danst een bal, alsof de boot een zeehond is. De onderzeeër is een motief dat de kunstenaar vaker inzette; zo is het zinkende vaartuig in zijn bekende sculptuur It’s a Long Way Back to Germany een ironische knipoog naar het verleden.
