In een brief uit 1962 aan het college van burgemeester en wethouders wijst een gemeentearchivaris erop dat de Ezelsdijk een gedenkteken verdient. De weg, gelegen aan de noordoostzijde van Utrecht, is verdwenen vanwege het uitbreidingsplan Tuindorp-Oost. De naam ‘Ezelsdijk’, in de volksmond ontstaan, slaat op het weggetje waarlangs de melkboeren met hun ezelwagentjes liepen.
De gemeente voelt wel voor het plan en zoekt een kunstenaar die gespecialiseerd is in dierfiguren. De adviescommissie draagt om die reden de beeldhouwer Frederico Carasso voor. Van hem zijn geabstraheerde dierfiguren bekend die in een bijzondere piramidevormige compositie zijn geplaatst, zoals het beeld Phoenix in Gouda. In 1967 dient Carasso zijn ontwerp van een ezel in. De commissie is teleurgesteld. Zij vindt dat de ezel als ‘een circusdier in een hoepel balanceert’ en weinig te maken heeft met de ‘fraaie abstraherende moderne plastieken’ die ze van de beeldhouwer kennen. Er wordt een nieuwe schetsopdracht verleend aan Floyd DeWitt, een jonge, van oorsprong Amerikaanse beeldhouwer die is opgegroeid tussen de paarden in Montana. Naast zijn opleiding aan de Minneapolis School of Art was hij langere tijd trainer van racepaarden en maakte hij illustraties voor paardenvakbladen. In de jaren zestig vestigt DeWitt zich in Amsterdam waar hij zijn studie voltooit aan de Rijksakademie van beeldende kunsten onder professor Piet Esser.
Over het ontwerp dat DeWitt in 1968 indient is de commissie bijzonder enthousiast, vooral over ‘de bijzonder fraaie wijze waarop de ezels gegroepeerd zijn: virtuoos en natuurgetrouw’. Men verwacht dat deze dierenplastiek ‘een nieuw hoogtepunt zal vormen in de reeks die uw gemeente op dit gebied reeds bezit.’ Tot op heden weten vele Utrechters ‘de ezeltjes’ te vinden: ze zijn zeer geliefd. Op feestdagen worden ze soms in bloemen en ballonnen gehuld.
